Αγαπημένο μου ημερολόγιο, είμαι πάλι εδώ, για ακόμη μια φορά προβληματισμένη. Από το πρωί, θέλω να σου γράψω αλλά σε αυτό το “θέλω” μου, όλη μέρα του βάζω τις φωνές και του λέω αργότερα…
“Αργότερα” τι πάει να πει αργότερα; Άρχισα να συνειδητοποιώ πριν λίγο ότι το αργότερα το έχω φορέσει πολύ το τελευταίο διάστημα και δεν ξέρω αν μου πηγαίνει κιόλας!
Αργότερα θα σε πάρω τηλέφωνο…
Αργότερα θα πάμε μια βόλτα…
Αργότερα θα σου πω…
Αργότερα θα παίξουμε…
Αργότερα θα σου πω τι με βασανίζει…
Αργότερα θα τσακωθούμε…
Αργότερα πάμε μια εκδρομή…
Αργότερα θα χαλαρώσω…
Αργότερα θα ερωτευτώ…
Πολλά τα “αργότερα” ε; Και όμως συζητώντας με φίλους, συνειδητοποιήσαμε όλοι μαζί (καταστροφική διαπίστωση) πως την ζωή μας την έχουμε μεταθέσει για… αργότερα! Ναι ΟΚ, βοηθάει και λίγο η συνθήκη που ζούμε ή είναι μια καλή δικαιολογία για να καλύψουμε όλες τις προηγούμενες παρατάσεις που έχουμε δώσει στις στιγμές μας;
Τι το εθιστικό κρύβει αυτό το “αργότερα”;
Πανωφόρι από κακής ποιότητας ύφασμα μου μοιάζει. Αργότερα αν θα σε πάρω τηλέφωνο δεν ξέρω αν θα μπορείς να το σηκώσεις… ούτε αν θα μπορείς να μιλήσεις!
Αργότερα αν θα πάμε μια βόλτα δεν ξέρω αν θα μπορείς… -και αν πιάσουμε την τωρινή συνθήκη που ζούμε, θα κάτσουμε σπίτι μας θέλοντας και μη-
Αργότερα θα σου πω… και αν μέχρι τότε είναι αργά;;;
Αργότερα θα παίξουμε, λέω στο παιδί μου… αργότερα το παιδί μου δεν θα είναι πια παιδί…
Αργότερα θα σου πω τα προβλήματα που είχα σήμερα… αργότερα θα έρθουν και άλλα προβλήματα και μαζί με τα προηγούμενα η λίστα θα μεγαλώσει μέχρι να κάνεις ένα… μπαμ! Αυτό το μπαμ, αργότερα δεν θα μαζεύεται, σου λέω αλήθεια!
Αργότερα θα τσακωθούμε… γιατί τώρα έχω να στείλω ένα mail και δεν έχω χρόνο. Αργότερα θα είναι εκεί για να τσακωθείς;
Αργότερα να κανονίσουμε να πάμε εκδρομή… αργότερα πάλι δεν θα έχεις χρόνο άρα πάλι δεν θα πας εκδρομή! Αν σου φορεθεί δε και ένας κορωνοϊός ξέχνα το για πολύ καιρό…
Αργότερα θα χαλαρώσω… τώρα έχω να βάλω πλυντήριο, να διαβάσω τα παιδιά, να πάω να πληρώσω την εφορία, να πάω το αμάξι για service.
Αργότερα θα ερωτευτώ… αγαπητέ, αργότερα δεν ξέρεις αν αυτός ή αυτή θα είναι ακόμη ερωτευμένος-η μαζί σου! Φαντάζεσαι να έχεις χάσει τον μεγαλύτερο έρωτα της ζωής σου…; Πως σου φαίνεται;
Αλήθεια ΤΩΡΑ ζεις; Γιατί αν το έχεις εναποθέσει για… αργότερα, ίσως φίλε μου να μην ζεις… αργότερα!
Τώρα τι κάνουμε, τώρα τι ζούμε, τώρα τι αισθανόμαστε, τώρα, γιατί ΑΡΓΟΤΕΡΑ δεν ξέρουμε πόσοι θα είμαστε εδώ…
Η ζωή είναι το ΤΩΡΑ. Σκέψου… όταν γεννιέται ο άνθρωπος και θέλει να βγει από την κοιλιά της μάνας του, κανείς δεν του λέει “φιλαράκι κάτσε μέσα, πίνω καφεδάκι θα βγεις αργότερα…” , η ζωή διεκδικεί το ΤΩΡΑ από την ώρα που γεννιόμαστε!
“Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον μ’ αυτή την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξανα-υπάρξουμε ποτέ. Και μείς τι την κάνουμε ρε, αντί να τη ζήσουμε; Τι την κάνουμε; Τη σέρνουμε από δω κι από κει δολοφονώντας την…”
Χρόνης Μίσσιος
“Ο χρόνος τρέχει…”, “πως πέρασαν τα χρόνια…” λέμε -συνήθως με πίκρα μας κερνάμε την ερώτηση-, ο χρόνος δεν τρέχει, ΕΣΥ τρέχεις σαν τον Βέγγο για να τα προλάβεις όλα χωρίς να ζεις! Τα χρόνια περνάνε, ναι, και δεν γυρίζουν! Όχι απλά περνάνε αλλά παίρνουν και ανθρώπους μαζί τους, απωθημένα, στιγμές, έρωτες…
Η ζωή δεν θα σου κάνει τη χάρη να σε περιμένει, όπως σε περιμένει αυτή τη στιγμή το παιδί σου να παίξετε…
Τι λέτε δεν πάμε να ζήσουμε το ΤΩΡΑ γιατί όπως λέει και ο Μίλτος Παχαλίδης σ’ ένα αγαπημένο μου τραγούδι “…Ότι μας δένει στα παλιά είναι οι κακές συνήθειες…”
Υ.Γ: Η κυρά- Σούλα η γειτόνισσα πάλι τηγανίζει ψάρια πρωί-πρωί. Αμάν και αυτή χάθηκε ο κόσμος να μαγειρέψει αργότερα; ΟΥΠΣ!
Υ.Γ2: Το τραγούδι των ημερών “Πάρτο Σερί” της Φωτεινής Αθερίδου. Έτσι για να πάρουμε τα χαμπάρια μας…
