Το φωτογραφικό λεύκωμα «Big Hearts, Strong Hands» αφηγείται την ιστορία των απομονωμένων νησιών Κίχνου στην Εσθονία και Manija στη Βαλτική. Συχνά θεωρείται η τελευταία μητριαρχική κοινωνία στην Ευρώπη, καθώς οι ηλικιωμένες γυναίκες εκεί φροντίζουν σχεδόν για τα πάντα στην ξηρά, ενώ οι άντρες τους ταξιδεύουν στη θάλασσα.

Lolu Ella, 2005. Η Anne Helene Gjelastad γράφει: Η Lolu Ella είναι μία από τις αξιοσέβαστες μαστόρισσες εργοχείρων. Πάντα εξυπηρετική, φιλική κι ευγενική, με μεγάλη καρδιά και ωραίο χαμόγελο, είναι μία από τις γυναίκες με την οποία πέρασα τον περισσότερο χρόνο και έχω φωτογραφίσει πιο πολύ. Από αυτή έμαθα για την κουλτούρα του ντυσίματος των γυναικών, πώς δένουν το μαντίλι, πώς φοράνε αυτήν τη μοναδική φούστα, τι βάζουν όταν πέφτουν για ύπνο, ή πώς κρατάνε ασφαλές ό,τι είναι πολύτιμο για αυτές. Η Lolu Ella είναι πάντα δημιουργική. Μου έφτιαξε και μια όμορφη στολή των Κίχνου. ©Anne Helene Gjelstad
Saundi Mann, 2010. Την πρόσεξα να είναι σχεδόν σε κατάσταση διαλογισμού δίπλα στον οικογενειακό τάφο. «Σύντομα θα είμαι εδώ» μου είπε. Τη ρώτησα εάν μπορούσα να την ακολουθήσω μέχρι το σπίτι της και σαν μικρό κορίτσι έτρεξε μέσα στα χωράφια και το δάσος. Ήταν μόνη μέσα στο μικρό αγροτόσπιτό της, κι επικοινωνούσαμε κυρίως με χειρονομίες. Οι μεγάλες στενοχώριες μιας πολύ σκληρής ζωής την είχαν σημαδέψει. Αργότερα έμαθα για το πόσο αγωνίστηκε μια ζωή. Ως νέο κορίτσι, τις εποχές της Σοβιετικής Ένωσης, ήταν αναγκασμένη να δουλεύει στο δάσος. Έπρεπε να παίρνει τον μικρό γιο της μαζί και ένα δέντρο έπεσε πάνω του. Το τελευταίο πορτρέτο της έγινε η χαρακτηριστική φωτογραφία του πρότζεκτ. ©Anne Helene GjelstadSaundi Mann, 2010
Rilka Ann 2011. ©Anne Helene Gjelstad
©Anne Helene Gjelstad
Vahtra Heju, 2008. Η Vahtra Heju είχε μια ταπεινή επιθυμία. Ήθελε να φωτογραφηθεί με την αγαπημένη της αγελάδα. Έτσι έμαθα πόσο γλυκιές, πόσο προσωπικές, πόσο περίεργες είναι οι αγελάδες στα αλήθεια. ©Anne Helene Gjelstad
Oia Anni, 2010. Μέσα από τις συνεντεύξεις του Gjelstad με τις γυναίκες για τις ζωές τους, τους αγώνες τους, τις απώλειές τους και τις σκέψεις τους για το μέλλον, μαθαίνουμε για την εξέλιξη αυτής της μοναδικής κοινωνίας, τις σκληρές συνθήκες που ξεπέρασε, ως μέρος της Σοβιετικής Ένωσης για πολλές δεκαετίες, καθώς επίσης και την κουλτούρα τους και τις παραδοσιακές συνήθειες ντυσίματός τους. Είναι οι χαμηλών τόνων φωνές των αγγελιοφόρων μιας κουλτούρας που πρέπει να ακουστούν, επειδή αυτή η μικρή κοινωνία προχωράει γρήγορα προς τα δυτικά πρότυπα και η παραδοσιακή κουλτούρα και ταυτότητα αναπόφευκτα σιγά σιγά εξαφανίζονται. ©Anne Helene Gjelstad
Koksi Leida, 2008. Συνάντησα την Koksi Leida μόλις λίγες ώρες αφότου πέθανε στο υπνοδωμάτιό της. Οι γειτόνισσές της με έντυσαν με μπλε πένθιμα ρούχα και με προσκάλεσαν να φωτογραφίσω την ιδιωτική τελετή στην κουζίνα. Οι γυναίκες του χωριού μαζεύτηκαν γύρω απ’ το φέρετρο για να προσευχηθούν, να θρηνήσουν και να τραγουδήσουν. Μετά από λίγη ώρα ήρθαν οι άντρες να υποβάλουν τα σέβη τους. Στη συνέχεια το φέρετρο έκλεισε και πρώτα με τα πόδια, όπως επιβάλλει η παράδοση, η Koksi Leida άφησε το σπίτι της για τελευταία φορά. Αμέσως μετά οι γυναίκες έστρωσαν το τραπέζι της κουζίνας για ένα παραδοσιακό γεύμα. Απ’ έξω οι δυο γιοι της και οι άντρες του χωριού κουβέντιαζαν κι έπιναν βότκα. ©Anne Helene Gjelstad
Νεκροταφείο στο Κίνχου, 2012. ©Anne Helene Gjelstad
Neeme Mari, 2008. ©Anne Helene Gjelstad
Sauendi Mann, 2010. ©Anne Helene Gjelstad
Tilli Alma 2008. ©Anne Helene Gjelstad

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΑΡΘΡΑΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ