Γιώργος Συγριμής
Τις τελευταίες μέρες όλοι έχουμε κάνει, δυστυχώς, black humor σχετικά με το αυξημένο ποσοστών ανδρών που έχουν νοσήσει έναντι των γυναικών στο ημερήσιο ιατρικό δελτίο . Είναι κοινό μυστικό πως μας τρώνε λάχανο που λένε. Ερχόμαστε πρώτοι και χάνουμε αδέρφια. Μάλλον ως άνδρες έχουμε υποχθόνια και όχι υποκείμενα νοσήματα. Μεγάλο το φορτίο από μικρά παιδιά…
Επομένως κορίτσια οφείλετε να μας προσέχετε, αν θέλετε να μας έχετε. Όοοοοχι να μας προσέχετε τύπου «βλέπω τι κάνεις και θα σε ψάλω μόλις γυρίσουμε στο σπίτι», ούτε τύπου «με αυτά που κάνεις δε σου κάθομαι ούτε του Αγίου Βαλεντίνου», γιατί σας υπενθυμίζω θα είμαστε για καιρό, από ότι φαίνεται, στο σπίτι μαζί, οπότε να μας προσέχετε, κυριολεκτικά. Γιατί και εμείς δεν την παλεύουμε, όπως κι εσείς. Και εμείς έχουμε φτάσει στα όριά μας, πραγματικά. Τόσο καιρό λείπαμε από το σπίτι γιατί δουλεύαμε και παλεύαμε (έτσι πιστεύαμε δηλαδή και λάθος μας και δεν το καταλαβαίναμε).
Δεν μας νοιάζει ότι έκλεισε η «νυχού» και η κομμώτρια. Δεν μας νοιάζει που βγάλατε σπυράκια. Σας γουστάρουμε όπως και να χει (αποτρίχωση απαραίτητη βέβαια – μην τα ισοπεδώνουμε κι όλα). Δεν μας νοιάζει που τα παιδιά φωνάζουν και τρέχουν όλη μέρα μες το σπίτι. Επιτέλους θα τα ευχαριστηθούμε κι εμείς. Κι εμάς μας κόψανε τη μπάλα, μας κόψανε το γήπεδο, μας κόψανε τη μπύρα με τον κολλητό. Μας νοιάζει λοιπόν, που σταματήσαμε να κάνουμε και αυτά τα λίγα αντρικά πράγματα που κάναμε, αλλά δεν πειράζει…
Οπότε κορίτσια δώστε βάση. Είναι πολύ απλό. Γίνετε «καπάτσες». Θυμηθείτε τον πραγματικό σας ρόλο. Μην είστε για λίγο καιρό «γυναίκες καριέρας». Να είστε απλά… γυναίκες! Μην αντιγράφετε λάθος πρότυπα. Και να θέλετε, δε μπορείτε να κερδίσετε το bonus ούτε να προλάβετε το deadline. Ας ανεβάσετε και μερικά stories λιγότερα. Μη φοβάστε, δε θα πέσει καμία «μπόμπα» στο κεφάλι σας. Αυτή τη στιγμή το deadline είναι τα παιδιά σας και ο πατέρας τους, το bonus ο άντρας σας, ο εραστής σας. Και αν χάσετε αυτό το deadline και αυτό το bonus, χάνετε τη ζωή μέσα από τα χέρια σας.
Ξέρετε, η ψυχολογία μας έχει πιάσει πάτο, απλά δεν το λέμε. Το ντεπόζιτο της ψυχής και του μυαλού μας, είναι πιο άδειο και από το πορτοφόλι μας. Αγκομαχούμε γιατί κουβαλάμε όλους τους υπόλοιπους στην πλάτη μας. Τουλάχιστον έτσι νιώθουμε. Γιατί πρέπει να είμαστε και να φαινόμαστε όρθιοι ακόμα και αν βουλιάζουμε στον καναπέ. Για να είναι η δική σας και των παιδιών και όλου του κόσμου η ψυχολογία ανεβασμένη προσπαθούμε κι εμείς… Γιατί μόνο έτσι θα νιώσουμε παραγωγικοί αυτή την περίοδο. Δηλαδή άντρες. Για να περπατάμε μέσα στο σπίτι, με ψηλά το κεφάλι, από εσάς εξαρτάται…
Φροντίστε λοιπόν τα παιδιά, μαγειρέψτε, πλύνετε τα πιάτα, βάλτε πλυντήριο. Ήρθε η ώρα να επαναπροσδιοριστούν οι ρόλοι. Ήρθε η ώρα να μοιραστούμε. Αλλά πραγματικά να μοιραστούμε. Γιατί θα τα κάνουμε μαζί αυτή τη φορά. Μόνο μην ξεχάσετε να φωνάξετε: παίξε μπάλα αγόρι μου! Έτσι θα νομίζουμε πως εμείς κάνουμε κουμάντο…
( Την ώρα που γράφονταν αυτές οι λέξεις περίμενα να ζεσταθεί το νερό για να πλύνω τα πιάτα…)
